Spirometria to badanie, dzięki któremu można zmierzyć objętość i pojemność płuc, a także przepływ powietrza, które znajduje się w płucach i oskrzelach, względem różnych faz cyklu oddechowego.
Badanie spirometrem ma za zadanie określić rezerwę wentylacyjną układu oddechowego. Dzięki spirometrii można rozpoznać i kontrolować efekty leczenia chorób, takich jak POChP i astma.
Przed przystąpieniem do badania pacjent musi podać swój wiek, płeć, wzrost oraz wagę. Podane dane są wprowadzane do komputera, który jest podpięty do spirometru. Badanie może być przeprowadzone na siedząco lub stojąco, lecz pacjent musi być w pozycji wyprostowanej. Dostaje on również jednorazowy ustnik wykonany z plastiku, który przytrzymuje ustami. Ustnik ten jest połączony przewodem ze spirometrem. Dodatkowo pacjentowi na nos się zakłada klips, który uniemożliwia oddychanie nosem.
Na początku badania pacjent bierze kilka spokojnych wdechów. Następnie pobiera on jak największą ilość powietrza do płuc, po czym wydmuchuje je w jak najdłuższy i jak najmocniejszy sposób.
Te czynności wykonuje się kilkukrotnie, w celu skontrolowania powtarzalności wyników.
Parametry, dla których wartości są wyświetlane na monitorze spirografu:
- VC - pojemność życiowa płuc,
- FEV1 - objętość powietrza wydmuchana w pierwszej sekundzie badania spirografem,
- FEV1/VC - stosunek procentowy FEV1 względem VC,
- FVC - natężona pojemność życiowa (podczas szybkiego wydechu),
- IC - pojemność wdechowa płuc,
- TV - objętość powietrza wchodząca i wychodząca z płuc podczas normalnego oddychania,
- ERV - wydechowa objętość zapasowa,
- IRV - wdechowa objętość zapasowa.
